Στον αγαπημένο μας μαθητή Δημήτρη

 στου αντίου τη θλίψη

η μορφή σου σταλάζει

ως ελπίδας πνοή

ως ονείρου αγκάλη.

Στις καρδιές των παιδιών,

στων δασκάλων το βλέμμα

δακρύζουν οι μνήμες

καλούνε εσένα.

Στου Παραδείσου τους δρόμους

τρέξε και γέλα

όπως έτρεχες πάντα

στης αυλής την ημέρα.

Με τα λευκά σου φτερά

απλώσου στον χρόνο

να πάρεις της μάνας

την κραυγή και τον πόνο.

Πάρε και πλύσου

με των Αγγέλων το νάμα

να λάμπει το φως σου

στον νου μας για πάντα.

 Δημήτρη μας,

στα χρώματα και τους ήχους των αθώων αναμνήσεων, την εικόνα σου κρατάμε ως παρακαταθήκη καλοσύνης, ως αγάπης νοσταλγία

Ιωάννα Α. Αγγελή

Σύλλογος Διδασκόντων 45ου Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών